WOUDRICHEM – Als een wervelwind kwam ze het stadje binnen: Marian Dingena. Nog voordat er een voorlopig koopcontract was getekend, schreeuwde ze het van de daken: “Ik ben de nieuwe eigenaresse van het hotel!”
Het hotel aan de Molenstraat staat niet te koop, je kunt er woonruimte huren. Maar als je een goed bod doet, is bijna alles te koop. En dat deed Dingena. Zonder aankoopmakelaar of bouwkundige keuring sloot ze tien dagen geleden een mondelinge overeenkomst met de beduusde eigenaren Tony Vos en Joost de Kok.
Euforisch toeterde ze nog diezelfde dag het nieuws door de vesting. Bij de leugenbank, buren, in winkels, waar niet. “Iedereen die ik ontmoet, bied ik werk aan in het hotel. Ik heb al vier mensen aangenomen”, zegt Dingena op het terras van het hotel.
Parel
Ze groeide op in Woudrichem en Gorinchem en woont nu in Scheveningen, samen met haar kinderen van 14 en 16 jaar. De aankoop van het hotel is voor haar een droom die werkelijkheid wordt. Ze zegt meer vastgoed te beheren in binnen- en buitenland, maar het pand aan de Molenstraat beschouwt ze als de parel in de kroon. “Mijn opa en mijn vader hebben hier gewoond. Franciscus Dingena was in de jaren zestig directeur van het postkantoor en wethouder in Woudrichem. Hij woonde boven het postkantoor. Mijn vader sliep op zolder, ik heb er nog een tekening van hem gevonden!’’”
“De huurders in het hotel heeft ze ook alvast maar verteld dat ze de nieuwe eigenaar is en dat ze zich voorlopig geen zorgen hoeven te maken want rustig kunnen blijven wonen. Onaangekondigd loopt ze door het hotel, maakt links en rechts praatjes, terwijl er nog geen voorlopig koopcontract is getekend.
Dingena houdt ervan om op de zaken vooruit te lopen. Als ze dat niet had gedaan in haar leven, was ze nooit zover gekomen, zegt ze. “Vraag liever om vergiffenis dan om toestemming, zei mijn opa altijd. Hij is mijn grote voorbeeld. Hij heeft zich opgewerkt van postbode in Maastricht tot postdirecteur en wethouder in Woudrichem.”
Bijenkorf
Dingena poseert vrijmoedig voor de camera, steekt nog een sigaret op en vertelt wat haar plannen zijn. Het moet een gezellige bijenkorf worden met buiten een terras met uitzicht op het water en muzikale optredens. Aan de voorzijde komt een artgallery (“Ik durf me sinds kort ook kunstenaar te noemen”). In de aanbouw achter is plek voor een bakker die ook lokale producten verkoopt. De eerste verdieping is voor de verhuur van kamers en boven op zolder komt een penthouse voor haarzelf of misschien haar moeder die nu in een aanleunwoning woont in Gorinchem.
Om dit alles te financieren klopt ze aan bij buitenlandse investeerders en gaat ze de overheid vragen om een kunstenaarsondersteuning en een subsidie voor de inzet van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Maar ook zonder subsidie gaat het haar lukken, verzekert ze. “Ik ga er een stichting van maken”, zegt Dingena, die economie studeerde in Rotterdam en daarna bedrijven adviseerde en zelf vastgoed kocht. Door omstandigheden stond haar bedrijf de afgelopen jaren op een waakvlam maar nu heeft ze een herstart gemaakt met het coachen van leidinggevenden in het bedrijfsleven. De aankoop van het hotel ziet ze als een romantisch ideaal én een investering. “Ik ben ook zakenvrouw. Over vijf of tien jaar is dit pand het tienvoudige waard.’’
Eerst zien
Na de aanbetaling, zegt ze, betrekt ze een kamer in het hotel zodat ze verder aan haar plannen kan werken. “Het eerste wat ik ga doen is stokrozen planten! O ja, en er komt ook een moestuin.” De huidige eigenaren willen eerst zien en dan geloven. Als de aanbetaling uitblijft, is alles luchtfietserij.
Afgelopen zaterdag (1-10) moest Dingena het voorlopige koopcontract hebben getekend. Dat was zaterdagavond (nog) niet gebeurd, zo leerde navraag. (’t Poortaol)
LEES OOK
Beroep tegen uitbreiding hotel Woudrichem
Ondernemers ervaren zienswijzen buren over hotelaanbouw als ‘mes in de rug’
