WOUDRICHEM – Tien vestingbewoners hebben het college van BenW van de gemeente Altena laten weten dat ze zich niet kunnen vinden in de ontwerpvergunning voor de bouw van een grote serre aan het hotel aan de Molenstraat. Die zienswijzen vallen de eigenaren van het hotel rauw op hun dak. Uiterlijk maart neemt het college een besluit. Hoe dan ook, inmiddels staat het hotel niet meer leeg en trekken de eerste huurders erin.
‘’Het voelt als een mes in de rug’’, zegt Tony Vos die de afgelopen jaren samen met Joost de Kok tonnen heeft geïnvesteerd in de renovatie van het hotel. Ze hadden het gevoel dat ze met veel wensen rekening hebben gehouden maar nu kwamen er toch tien zienswijzen tegen de aanbouw binnen. Uit woede hebben ze een dag erna meteen een sleuf laten graven voor de aanplant van bomen tegen de erfgrens van de buren. ‘’Als ze groen willen, kunnen ze het krijgen.’’ Een oranje puincontainer kreeg met opzet een plek voor het keukenraam van de buurvrouw en Vos stapte zonder toelichting uit de buurtapp.
Wantrouwen
Er zijn nog geen bomen geplant en wie weet gaat dat ook niet gebeuren als de diverse partijen alsnog met elkaar in gesprek gaan, want over en weer bestaat verwarring en wantrouwen. Zo vreest de buurt dat er misschien ook een terras op de serre komt, maar dat willen de eigenaren helemaal niet, zeggen ze. Maar waarom dan geen groen dak, zoals iemand opperde. Vos: ‘’Als dat doorslaggevend is, dan doen we dat.” Veel onduidelijkheden hadden misschien kunnen worden weggenomen tijdens een informatieavond op donderdag 1 oktober, maar vanwege corona werd die op het allerlaatste moment afgeblazen en een alternatief kwam er niet.
Uitzicht
Om het hotel rendabel te maken (eerder ging het keer op keer failliet), moet het restaurant volgens de eigenaren worden uitgebreid met een serre die uitzicht heeft op de rivier. Want juist het uitzicht zou klanten trekken. Om over de rivier te kijken moet de vloer van de serre omhoog en de tuinmuur omlaag. Door de aanbouw zal het uitzicht voor sommige buurtbewoners een beetje veranderen en voor anderen ingrijpend. Eén buur vreest het verlies van licht als er straks auto’s, busjes, strak tegen het keukenraam staan geparkeerd. Een ander moet inleveren in uitzicht: ‘’De aanbouw is hoog en diep en mijn woonkamer en balkon zijn op de eerste verdieping. Ik kijk er straks tegenaan. Als ik dit had geweten, had ik het huis negen jaar geleden misschien nooit gekocht.’’
Parkeren
Andere buurtbewoners maken zich zorgen over toenemende parkeerdruk en/of overlast van horeca. Die zorgen zijn vooral ingegeven door de omvang van de serre. Sommige buurtbewoners vrezen feesten en partijen met luidruchtig publiek en een boel auto’s. Ze vinden dit geen plek voor een “megazaak” en betwijfelen of de uitbouw wel zo nodig is om de zaak rendabel te maken.
De eigenaren laten weten dat ze helemaal niet kunnen zeggen wat voor soort restaurant het wordt. “Dat is aan de exploitant en die hebben we helemaal nog niet. Zeker is dat het restaurant zoals het nu is, niet levensvatbaar is. En over de parkeerdruk: daar gaat het al jaren over in de vesting maar die is niet aan ons om op te lossen.’’ Vos is er helemaal klaar mee. “Twee jaar lang hebben we hier alles opgeknapt maar niet om de boel leeg te laten staan. Ik betaal alleen al vijfhonderd euro ex-btw om alle ramen te laten lappen.’’
Verhuur
Het perceel heeft sinds 1998 een horecabestemming en alle instanties (gemeente, waterschap, Rijksdienst Cultureel Erfgoed) zijn akkoord met de bouwplannen. Het is nu alleen nog aan het college van burgemeester en wethouders om te beoordelen of het belang van bepaalde bewoners zwaarder weegt dan de economische belangen van het hotel. “Buurtbewoners kunnen dit niet tegenhouden, alleen rekken’’, meent Vos. Om leegstand (en krakers) te voorkomen, zijn de kamers in de verhuur. Het gaat om een maximale verhuur van een jaar. Denk daarbij aan starters of mensen die om persoonlijke omstandigheden (verhuizing of echtscheiding) tijdelijk woonruimte zoeken. Geruchten dat het hotel plaats gaat bieden aan arbeidsmigranten, wijst Vos resoluut van de hand. “Nooit!’
